„OBLICZA ARKTYKI - opowieść o krajach polarnych"

Celem organizowanej wystawy jest prezentacja najpiękniejszych obrazów Arktyki - polarnej flory i fauny, krajobrazów płaskowyży lodowcowych i arktycznych fiordów. Prezentowane fotogramy ujmują tematykę polarną w szerszym kontekście, nie jako działalność naukową za kręgiem podbiegunowym, lecz przede wszystkim jako obszar działań ludzi z poza środowiska polarystyki naukowej - fotografików, alpinistów, speleologów, entuzjastów krajów polarnych lub po prostu turystów. Impreza ta została zorganizowana w ramach polskiej edycji IV Międzynarodowego Roku Polarnego 2007-2009.

Grodecki jest komisarzem tej wystawy.

Oblicza Arktyki - opowieść o krajach polarnych

Opowieść tworzona przez pasjonatów krajów polarnych - zimowników stacji podbiegunowych, naukowców, alpinistów, speleologów, po prostu polarników. Opowieść o Arktyce, do której ciągle wracają, o której nie mogą zapomnieć, opowieść o jej mieszkańcach i jej krajobrazach. Historia wielkiej pasji i ... wielkiego uzależnienia. Historia niezwykłych przygód, które wydarzyły się w jednej z najbardziej urzekających scenerii naszego globu. Obrazy arktycznych przestrzeni - płaskowyży lodowych, zasnutych krą polarnych mórz i... małych sylwetek ludzi pośród bezkresu dalekiej północy.

Polscy naukowcy w Arktyce

Polacy od ponad 100 lat uczestniczą w badaniach obszarów Arktyki. Pierwszymi polskimi polarnikami byli przyrodnicy zesłani w XIX wieku na północną Syberię. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku badania rejonów polarnych zainspirowane zostały podczas II Międzynarodowego Roku Polarnego (1932-1933). Zorganizowane zostały wtedy wyprawy w rejon Svalbardu oraz na Grenlandię. Okres wojenny przyniósł długą przerwę w polskich badaniach Arktyki. Dopiero w 1957 roku z inicjatywy Polskiej Akademii Nauk zaczęto budowę Polskiej Stacji Polarnej w Hornsundzie na południowym Spitsbergenie. Zadanie to powierzono doświadczonemu polarnikowi Stanisławowi Siedleckiemu, którego kariera polarna rozpoczęła się w 1932 roku zimowaniem na Wyspie Niedźwiedziej. Do połowy lat 70-tych XX wieku Stacja w Hornsundzie wykorzystywana była przez grupy badawcze jedynie w sezonach letnich. Przebudowana w lecie 1978 roku, Stacja Hornsund do dziś pracuje nieprzerwanie jako obserwatorium geofizyczne. Opiekę nad nią sprawuje Zakład Badań Polarnych i Morskich Instytutu Geofizyki PAN. Stacja zwana "polskim domem pod biegunem" jest piękną wizytówką naszego kraju na najdalszej północy.

Na terenie Spitsbergenu istnieją również inne sezonowe polskie placówki badawcze: Stacja Uniwersytetu Wrocławskiego im. Stanisława Baranowskiego przy Lodowcu Werenskiöld, Stacja Uniwersytetu Toruńskiego na Ziemi Oscara II, Stacja Uniwersytetu Lubelskiego w Bellsundzie oraz Stacja Uniwersytetu Poznańskiego w Billefjorden. W badaniach Spitsbergenu uczestniczą także naukowcy z Uniwersytetu Śląskiego, Uniwersytetu Gdańskiego, Instytutu Oceanologii PAN, Akademii Morskiej w Gdyni oraz Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Dziś Polacy biorą udział w prestiżowych projektach badawczych we wszystkich zakątkach Arktyki - na Islandii, Grenlandii, Alasce, Kanadzie Arktycznej, Wyspach Arktyki Rosyjskiej oraz Syberii.